Leki przeciwpsychotyczne, inaczej neuroleptyki (z gr. νεῦρον neuro- "dotyczący nerwów"; λῆψις lepsis "napad, atak") – preparaty wiązane w usuwaniu zaburzeń umysłowych głównie schizofrenii a przyszłych psychoz, w postępu których żyją objawy wytwórcze: urojenia, omamy, zaburzenia pracy, uczuciowości, świadomości.
Ważne wykorzystanie terminu wiąże się francuskim lekarzom Jeanowi Delayowi i Pierre'owi Denikerowi (1955).
Spis treści ukryj
1 Działanie
2 Zjawiska niechciane
3 Historia
4 Podział neuroleptyków
5 Leki przeciwpsychotyczne I generacji − klasyczne, typowe
5.1 Pochodne fenotiazyny
5.2 Pochodne tioksantenu
5.3 Pochodne butyrofenonu
5.4 Benzamidy
6 Leki przeciwpsychotyczne II generacji - atypowe
7 Postacie neuroleptyków
8 Metabolizm leków przeciwpsychotycznych z wkładem cytochromu P450
9 Działanie sedatywne LPP
10 Bezpieczeństwo wdrażania w woli
11 Powinowactwo LPP do czujników cholinergicznych
12 Zarobek na próg drgawkowy
13 Zaobserwuj także
14 Bibliografia
15 Przypisy
Działanie edytuj edytuj kod
Oddziałują szybko uspokajająco poprzez ograniczanie pracy komórek nerwowych wpływając na ich przewody oddechowe, głównie komórek zjednoczonych z dopaminą (receptor D2) i serotoniną, w zgrabniejszym poziomie z adrenaliną, a oraz z histaminą i w poszczególnych przykładach acetylocholiną. Preparaty obecne nie powodują skutku narkotycznego, toteż nie potrafią doprowadzić do zdominowania, jednak wiele spośród nich rozszerza działanie narkotyków i gazu etylowego (mimo tego, wybrane są albo stanowiły zadawane w rehabilitacjach odwykowych, m.in. w priorytetu powstrzymania rezultatu leczenia narkotyku np. chlorpromazyna (eksploatowana w kierunku zatrzymania działania LSD) BlueBerry nasiona sklep
Ważnym przeznaczeniem neuroleptyków są depresji z wskaźnikami kluczowymi (np. autyzm), jak oraz z symptomami wytwórczymi (urojenia, halucynacje), pomocniczo w rozpaczy, bezsenności (szczególnie w jednostki z dowodami psychotycznymi) natomiast w planu zwalczenia myśli samobójczych.
Zjawiska niepożądane edytuj edytuj kod
Głównym działaniem szkodliwym jest parkinsonowski zespół poneuroleptyczny (zob. parkinsonizm). Starsze, tzw. klasyczne neuroleptyki wspominały oraz znacznie ubocznych objawów wegetatywnych jak suchość w dziurze ustnej, zaburzenia akomodacji, nadmierna senność, zaburzenia prac wątroby, zaburzenia prac seksualnych.
Historia edytuj edytuj kod
Pierwszym neuroleptykiem wprowadzonym do globalnego lecznictwa jest chlorpromazyna (w Polsce do teraz kojarzony Fenactil choć systematycznie we wskazaniach pozapsychiatrycznych). Szybkim aktem w łagodzeniu depresji było zsyntezowanie następnych generacji neuroleptyków realizujących też na receptor serotoninowy. Głównym z nich stanowiła klozapina. Neuroleptyki te (np. olanzapina, rysperydon, paliperydon, zyprazydon, kwetiapina) pozwalają wiele mniej objawów ubocznych, tak wczesnych, jak a końcowych (np. dyskinez poneuroleptycznych).
Podział neuroleptyków edytuj edytuj kod
Chlorpromazyna
Haloperidol
Kwetapina
Ze motywu na niebezpieczeństwo wystąpienia zjawisk pozapiramidowych i skuteczność kliniczną, leki przeciwpsychotyczne zostały rozłożone na dwie konkretne części: I formacji (klasyczne, typowe, LPP) i II generacji (atypowe, LPPII). Ten rozdział stanowi jeszcze najczęściej traktowanym zgubił w wprawie klinicznej.
Do weryfikacje nasilenia objawów pozapiramidowych można zażyć skali Simpsona–Angusa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz